Sharon, naar school
De zomervakantie zit er voor onze kleintjes weer bijna op. Het was een waar feest om ze zoveel thuis te hebben, maar het zal ook weer een verademing zijn om straks wat tijd voor mezelf te hebben. Alleen al het vrijmaken van de tijd om mijn maandelijkse column te schrijven vereiste behoorlijk wat planning. Het scheelde dat ik een leuk onderwerp heb deze week. Om Lars een hart onder de riem te steken voor zijn eerst echte schoolweek (hij gaat straks alweer naar de basisschool! Waar blijft de tijd?!) hebben we namelijk samen met hem een leuk sieraad uitgekozen dat hij straks hopelijk met veel plezier naar school gaat dragen. Toch was het bepaald geen gemakkelijke klus…
Kasper en ik hadden het er van tevoren al even over gehad en we hadden overlegd dat we zouden proberen een armband uit te zoeken, maar dan wel samen met Lars. Het boeit hem nog niet echt wat hij aan heeft, maar we willen dat natuurlijk wel enigszins proberen te stimuleren. Om deze reden gingen we samen met Lars aan de keukentafel zitten met de laptop aan, om met zijn drieën voor hem een leuk sieraad uit te zoeken. Om het hem (en onszelf ook) iets gemakkelijker te maken, hadden Kasper en ik van tevoren al besloten om de kindersieraden pagina van It’s Beautiful ervoor te zetten. Als we aan het zoeken zouden raken via google zouden we ongetwijfeld bij één of ander obscuur zaakje terecht komen dat net dat ene sieraad heeft waar Lars helemaal weg van zou zijn. En dan zouden we uit moeten zoeken hoe dat zit met de algemene voorwaarden en wie weet wat nog meer. Om onszelf een hoop gedoe en moeite te besparen begonnen we dus op de kindersieraden pagina van It’s Beautiful. Lars zat bij Kasper op schoot en ik bediende de laptop. Al langzaam naar beneden scrollend zag ik Lars zijn oogjes van links naar rechts schieten, op zoek naar iets dat zijn aandacht zou trekken. Het duurde niet al te lang voordat hij het ineens uitriep en druk begon te wijzen. Natuurlijk op zo’n enthousiaste manier dat het hele beeldscherm begon te wiebelen omdat hij er met zijn vinger tegenaan drukte, waardoor zowel Kasper als ikzelf geen idee had waar hij nu eigenlijk op doelde (zucht). Nadat we hem gekalmeerd hadden werd al snel duidelijk wat hij bedoelde. Net als zoveel kinderen is Lars namelijk helemaal gek van Kung Fu Panda en hij had zowaar een echte Kung Fu Panda hanger ontdekt! Gekleurd met geel, rood, zwart en wit vonden zelfs Kasper en ik dit een hele leuke hanger voor kids. Maar we hadden een armband voor ogen en Kung Fu Panda (ook al is het een leuke film) is toch een tikkeltje agressief en dat merken we met bepaalde dingen in Lars. Dus voorzichtig vertelden we Lars dat we toch even verder gingen kijken voor een ander sieraad. Onder luid protest beloofden we dat we de Kung Fu Panda hanger wel zouden onthouden voor als we verder niks leuks konden vinden. Met een tobbende Lars keken we verder.
Na de hanger kwamen we een mooie bedelarmband tegen die bestond uit allemaal kleine schakels. Een stoere armband van zilver, die ook nog eens gemakkelijk in lengte te verstellen is. Toch wel ideaal, aangezien het altijd moeilijk is om de juiste maat voor je kleine te bepalen. Vooral ook omdat ze zo snel groeien. Maar, helaas, Lars vond het helemaal niks. Hij sloeg zelfs zijn armen over elkaar (wat bij hem echt een teken is dat hij er klaar mee is).
Eenmaal onderaan de pagina, zei Kasper ineens dat hij bovenaan de pagina misschien wel wat leuks had gezien. Hij wees een kleine graveerarmband aan met een mooie open schakelband. Lars keek er een beetje vragend naar en het was dus niet meteen een hit. Maar toen Kasper voorstelde om Lars zijn naam er in te laten graveren klaarde zijn gezicht al op. En nadat ik had gezegd dat het dan net zou zijn alsof hij dat sieraad zelf had gemaakt (omdat zijn naam erop stond) was hij helemaal om.
Bij het bestellen en het invoeren van de graveertekst stelde Kasper nog voor om ons telefoonnummer aan de binnenkant van de armband te laten graveren. Stel dat Lars om wat voor reden en op wat voor manier dan ook van het schoolplein zou wandelen en aan het dwalen zou komen. Met het telefoonnummer op de armband zou degene die hem zou vinden in elk geval weten welk nummer ze konden bellen. In eerste instantie vond ik het wel heel erg beginnen te lijken op een halsband voor bijvoorbeeld katten of honden, maar toen kwam de bezorgde moeder in mij ineens naar boven en werd het een wel heel gemakkelijke keuze.
We hebben de armband gisteren ontvangen en Lars loopt er elke dag trots mee rond. Wel zitten er al een paar flinke krassen op, maar dat is te verwachten met spelende kinderen. Hij is er blij mee en wij ook. Wel zo belangrijk!
